Er zijn door de jaren heen een handvol duo's geweest die expressief en indrukwekkend waren. Buddy & Julie Miller zijn al 40 jaar getrouwd en staan al jaren met uitstekende songs en vocalen die diep onder de huid kruipen voor mij op nummer 1. De kwaliteit, originaliteit & creativiteit houdt nooit op bij dit duo. Ze zijn inmiddels al flink wat decennia actief in de muziek en zijn sinds de tweede helft van de jaren 70 onafscheidelijk.  Op 22 september brachten Buddy en Julie Miller hun nieuwe album "In The Throes", het vierde album in ruim twintig jaar tijd, reeds uit op vinyl via hun vertrouwde New West label, op CD is het pas een maandje later, 22 oktober. Dit is hun eerste gezamenlijke project sinds "Breakdown on 20th Ave. South" uit 2019.

Buddy Miller draait inmiddels al jaren mee en maakt al die tijd uitstekende cd’s, allemaal cd’s van een bijzonder hoog en constant niveau. Misschien wel iets te constant, want Buddy Miller, met of zonder Julie Miller wist in het verleden op de een of andere manier maar niet op te vallen. In 2001 ging voor Buddy en Julie Miller eindelijk een jarenlange gekoesterde wens in vervulling, met hun eerste schijf "Buddy & Julie Miller". Samen hebben ze songs gecomponeerd en opgetreden vanaf het moment dat ze elkaar voor het eerst ontmoetten en in het huwelijk traden, maar het is maar zelden voorgekomen dat ze samen nummers opnamen. Daarnaast verzorgde hij ook de backingvocals van Robert Plant en Alison Krauss op hun Raising Sand tournee. Hij produceerde en speelde in Plant's 'Band of Joy'. Hij produceerde ook albums van Richard Thompson, Shawn Colvin en Steve Earle, Patty Griffin en de War & Treaty om er maar een paar te noemen. Alsof dat nog niet genoeg was om hem bezig te houden, werkte hij samen met T-Bone Burnett aan de ABC/CMT serie Nashville, en werd hij de Executive Music Producer van de show nadat Burnett was vertrokken.

In 2009 verscheen van Buddy & Julie hun album, "Written In Chalk", een cd met vooral ingetogen songs vol emotie, die vrijwel niemand onberoerd liet. Echter na deze plaat werd het stil rond het echtpaar als duo. Reden hiervoor was dat Julie een aantal jaren te maken had met lopende gezondheidsproblemen. Miller verwaarloosde door al dat werk zijn vrouw die in stilte inmiddels zo'n vijftig liedjes had geschreven. Tien jaar later begonnen ze, gewoon thuis in de slaapkamer, samen muziek op te nemen en verscheen even later "Breakdown on 20th Ave. South" (2019), die 12 sublieme liedjes van Julie Miller bevat. Niets is meer geschikt voor een verzameling liedjes die zo intiem zijn als deze die bij hun thuis werden opgenomen. De naam van het album en de titeltrack verwijzen dan ook naar het adres van de Miller's en hun persoonlijke studio. Men zou dus de muzikale carrière van Buddy Miller, eerder bescheiden kunnen noemen - een zevental soloplaten en een viertal duocd’s met echtgenote Julie is voor een zeventigplusser niet meteen een imponerende catalogus - maar dan zou men te lichtvoetig over zijn invloed heenstappen, want de veelzijdige Miller heeft niet stil gezeten. Wie in Nashville een plaat wil opnemen, loopt beter eerst even aan bij Miller voor advies, een helpende hand of een song, en wie vriend aan huis is bij o.a. The Dixie Chicks, Lucinda Williams, Steve Earle en Jim Lauderdale met wie hij eind 2012 zijn duoplaat "Buddy & Jim" opnam, kan men bezwaarlijk een doetje noemen.

De 12 nummers tellende set van "In The Throes" werd geproduceerd door Buddy Miller en bevat Fred Eltringham (drums/percussion), Viktor Krauss & Byron House (bas), Tim Lauer (keyboards), Stuart Duncan (fiddle/banjo), Matt Slocum (cello) en de backing vocals van Emmylou Harris, Gurf Morlix, Larry Campbell & Teresa Williams. Julie schreef elk nummer op het album met uitzondering van "Don't Make Her Cry". Dit nummer heeft jaren geduurd voordat het klaar was - Julie, Bob Dylan en Regina McCrary hebben het nummer doorgegeven en delen de compositietitel. Buddy is in deze ballad op zijn best met zijn klaaglijke en volle stem, maar tevens ook in "I'll Never Live It Down" die de inwoner van Ohio laten horen als een Southern soul man. Zijn kenmerkende elektrische gitaarwerk is al net zo meeslepend. Julie's teksten imponeren met een ontroerende ernst die diepte en diepgang toevoegt. Ze heeft de gave om rudimentaire metaforen te gebruiken om mentale portretten voor de luisteraar te maken. "Niccolo" is hiervan een perfect voorbeeld, deze hartige poppy song vindt zijn troost in de ‘Angels of Heaven’. Julie neemt de leadzang voor haar rekening in het Tom Waits-achtige "I've Been Around", een heerlijk stukje bluesy dissonantie en vervorming onderbroken door haar grappige kreten "Hey! Hey!". Half weg de plaat is "The Last Bridge You Will Cross" een eerbetoon aan wijlen volksvertegenwoordiger John Lewis omdat hij van liefde een wapen maakte.  Hun gelijkklinkende stemmen zijn altijd ideaal met hun traditionele vocale uitvoering, voldoende rand en een losheid in hun muziek. Zo zingt Julie in het openende"You’re My Thrill" met een warm bariton stemmetje en als Buddy even later invalt , samen met zijn sfeervol snarenwerk gebeurt er iets wonderlijk, zeg maar bovenaardse schoonheid. Dit zijn voor ons de hoogtepunten , al staat "In The Throes" verder ook vol met rootsy harmonieën van dit duo die genres overbruggen en een toonbeeld zijn van een gelijkwaardig partnerschap. Tevens horen we een goed geproportioneerde balans tussen de soorten nummers die aan bod komen. Het is allemaal zorgvuldig uitgezet in een songcraft van individualiteit. "In The Throes" is dan ook een plaat met tijdloze muziek, een must voor een ieder die zich liefhebber van Americana noemt.